393 Nederlandse Samenvatting zoals de cingulate cortex en het frontoparietale netwerk, vooral bij hogere taakmoeilijkheid. Daarnaast hadden personen met narcolepsie type 1 verminderde hersenactiviteit in motorische controle regio’s tijdens het maken van fouten, wat mogelijk gerelateerd is aan verminderde inhibitie en executief functioneren. Deze veranderingen liggen waarschijnlijk ten grondslag aan het onvermogen om aandacht vast te houden; een veelvoorkomende klacht bij narcolepsie. De taak in Hoofdstuk 8, gericht op actief verzet tegen slaap, toont verhoogde hersenactiviteit in visuele hersengebieden in narcolepsie type 1, wat suggereert dat extra visuele input benodigd is om waakzaam te blijven. De resultaten van beide studies suggereren dat mensen met narcolepsie type 1 hun cognitieve reserves inzetten om een basisniveau van aandacht vast te kunnen houden en sensorische stimuli gebruiken om wakker te kunnen blijven. Deze studies dragen bij aan het begrip van veelvoorkomende symptomen van narcolepsie type 1. Toekomstige richtingen voor onderzoek De bevindingen in deze sectie laten zien dat de effecten van narcolepsie type 1 zich niet beperken tot de hypothalamus. Integendeel, hersenwijde veranderingen zijn zichtbaar in relatie tot verschillende aspecten van narcolepsie. De exacte neurobiologische processen die leiden tot lagere axonale dichtheid en hiermee verminderde integriteit van de witte stof dienen nader te worden onderzocht. Toekomstige studies zouden moeten onderzoeken of deze structurele veranderingen primair zijn aan hypocretinedeficiëntie of secundair ontstaan na chronische blootstelling aan symptomen zoals overmatige slaperigheid en kataplexie. De waargenomen veranderingen in hersenactiviteit bieden daarnaast perspectief voor toekomstig onderzoek naar nieuwe behandelopties en om behandeleffecten beter te leren begrijpen. Een methode gericht op de voornaamste hersennetwerken kan hierbij beter inzicht geven hoe de complexe communicatie tussen verschillende hersengebieden resulteert in de diversiteit aan symptomen die mensen met narcolepsie type 1 ervaren. Sectie C – De Toekomst: Verbeteren van de Diagnostische Classificatie en Identificatie van Nieuwe Behandelmogelijkheden De afgelopen jaren is er toenemend kritiek op de diagnostische criteria van centrale hypersomnolentie aandoeningen, met name omdat bij herhaling van de diagnostische slaaptesten een relatief groot percentage van de diagnoses niet reproduceerbaar is gebleken. Recent onderzoek heeft daarnaast A
RkJQdWJsaXNoZXIy MjY0ODMw