Appendices 224 te gaan met emoties en levensvraagstukken. DBT bevat een aantal specifieke (coachings) strategieën (waaronder cognitieve gedragstherapie, validatie en dialectiek) die zijn onderzocht op hun effectiviteit in groepstherapieën in de klinische setting. Waarom lukt het dan niet? Helaas sluit het huidige zorgaanbod niet volledig aan op de behoeften van de emotionele eter. Ten eerste ervaren emotionele eters een zekere afstand tot de gezondheidszorg en hulpverlening. Ze schamen zich voor hun eetprobleem en zullen niet snel hulp zoeken. Emotionele eters zijn niet geneigd om hun problemen te delen met vrienden of familie, noch zullen ze met hun huisarts bespreken dat ze een probleem hebben met hun eetgedrag, waardoor een aanzienlijk deel van de emotionele eters onzichtbaar blijft voor de buitenwereld. Als ze al bij de huisarts komen voor hulp, dan wordt niet het eetprobleem zelf besproken, maar de problemen die voortkomen uit het overgewicht, zoals bijvoorbeeld diabetes of knieklachten. De kans is klein dat de eetproblemen worden herkend of zelfs worden gediagnosticeerd. Ten tweede is er slechts in beperkte mate zorg beschikbaar. Emotionele eters in Nederland hebben moeite om toegang te krijgen tot de bestaande gezondheidszorg. Slechts een beperkte groep diëtisten heeft (voedings)kennis van emotioneel eetgedrag. Het ontbreekt diëtisten vaak aan specialistische vaardigheden om best practice zorg te bieden aan mensen met eetstoornissen. De geestelijke gezondheidszorg is bovendien overbelast. Hulp is niet per onmiddellijk beschikbaar. De praktijkondersteuners huisarts GGZ (POH GGZ) hebben doorgaans slechts 5-7 sessies beschikbaar. Er zijn lange wachtlijsten voor de specialistische geestelijke gezondheidszorg. De gezondheidszorg heeft momenteel te kampen met grote problemen, zowel financieel als organisatorisch. Er is een groot personeelstekort waardoor gezondheidswerkers niet langer in staat zijn om de zorg te verlenen volgens de standaarden die ze gewend zijn. Tot slot is de gezondheidszorg in praktische zin niet in staat om ondersteuning te bieden op het moment dat emotionele eters dat het meest nodig hebben, namelijk op het moment dat ze hun cravings ervaren. Ze hebben doorgaans geen cravings of eetbuien tijdens sessies met een therapeut, maar des te vaker buiten kantoortijden, wanneer er niemand beschikbaar is om hulp te bieden. Een andere benadering? De complexe problematiek van het op het juiste moment hulp bieden aan mensen die ver van de zorg af staan, vraagt om alternatieve en creatieve oplossingen. In een wereld waar de toegankelijkheid van tijdige zorg niet langer haalbaar is, wordt het essentieel om online zelfhulpbenaderingen te onderzoeken. Dit kan doelgroepen zoals emotionele eters helpen met passende feedback op het moment dat ze die het hardst nodig hebben.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjY0ODMw