253 Samenvatting Daarom geef ik nog een extra argument waarin ik laat zien dat het voor een partij met de overtuiging van een vaststaand zelf-begrip zelf-ondermijnend is om niet gecommitteerd te zijn aan de Transformatieve Dialoog. Dit argument voor de onvermijdelijkheid van het commitment aan het oplossen van een IRMC door de Transformatieve Dialoog is als volgt: 1. Mensen (in een IRMC) handelen doelgericht om authentieke zelf-expressie te realiseren. Dit moet verondersteld worden, als er sprake is van een conflict. 2. Om authentieke zelf-expressie te realiseren is de Transformatieve Dialoog onontkoombaar. Relaties van sociale erkenning zijn noodzakelijk voor authentieke zelf-expressie. Het is mogelijk dat er een identiteitsgerelateerd coördinatieprobleem ontstaat met iemand met wie een persoon relaties van sociale erkenning onderhoudt. De enige manier om dit met behoud van autonomie (van beiden) op te lossen is de Transformatieve Dialoog. Als iemand het commitment aan oplossing van dat coördinatieprobleem niet zou hebben, dan is zijn erkenning van iemand conditioneel, ofwel alleen aanwezig zolang de ander geen met zijn zelf-begrip conflicterende commitments heeft. Dát is echter geen wederzijdse relatie van erkenning. 3. Dit commitment aan de Transformatieve dialoog geldt ook universeel, ofwel in relatie tot iedereen. Als het commitment beperkt zou zijn tot één persoon dan zou er sprake kunnen zijn van manipulatie. De enige manier om eventuele manipulatie te kunnen ontmaskeren en autonomie te waarborgen is door ook in relatie tot alle anderen gecommitteerd te zijn aan de Transformatieve Dialoog. De praktijk van een transformatief-deliberatieve samenleving Een filosofische theorie waarin stabiele en rechtvaardige oplossingen voor IRMC’s kunnen worden onderscheiden is belangrijk. Hiermee wordt een conceptuele onderbouwing gegeven voor transformatieve initiatieven en is het mogelijk om op een eenduidige wijze de opzet en effectiviteit van zulke initiatieven te onderzoeken. Dit kan tot nieuwe inzichten leiden om de effectiviteit van zulke initiatieven te vergroten, waardoor deze zich kunnen ontwikkelen tot robuuste en breed toepasbare interventies in het repertoire van conflictoplossingsmethoden. De hoop is dat daardoor bestaande IRMC’s verdwijnen en nieuwe vroegtijdig in de kiem gesmoord kunnen worden. Tegelijkertijd is een theorie maar een theorie, en zijn dit hoopvolle gedachten. Agonistische critici zouden de transformatieve benadering van evenveel naïviteit kunnen betichten als de ‘deliberatieve’ wensdenkers die conflicten hopen op te lossen door de uitwisseling van rationele argumenten. En inderdaad, machtsuitoefening en geweld zijn in de wereld nog aan de orde van de dag. De theorie van de Transformatieve Dialoog is dan ook geen eindpunt, maar een begin. Het markeert het beginpunt om een transformatief-deliberatieve samenleving uit te denken en op te bouwen. In hoofdstuk 7 onderzoek ik hoe de Transformatieve Dialoog in een transformatiefdeliberatieve samenleving geïnstitutionaliseerd kan worden, en hoe onderdrukkende A
RkJQdWJsaXNoZXIy MjY0ODMw