Appendices | Vascular risk factors for depression and apathy 175 Mijn tweede werkplek is de opleiding psychiatrie en klinische geriatrie van Pro Persona. Hier wil ik allereerst mijn goede vriendin, collega en paranimf Annemarie bedanken voor alles wat we al jarenlang delen en samendoen en voor je prettige, rustige en betrokken houding. Anne Verstraten: we zijn een goede tandem, heel prettig is dat! Ook mijn andere naaste collega’s in het opleidingsteam van Pro Persona, en dan noem ik Jolies even met name, wil ik bedanken voor alle belangstelling. En natuurlijk Marja, als secretaresse hart en ziel van de opleiding. Paul Naarding en Professor Tendolkar. Beste Paul en Indira: het is fijn ommet zulke ervaren en wijze collega’s samen te werken aan het vormgeven van het regionale onderwijs in de ouderenpsychiatrie. Ook al mijn andere collega’s van Maria Mackenzie, van Pro Persona Nijmegen en van de verpleeghuizen van de Waalboog en ZZG: jullie zijn met te veel om op te noemen maar ik wil jullie bedanken voor af en toe die vraag hoe het er mee stond en dan het geduldig luisteren naar mijn vast te lange antwoord. En hierbij nog een extra woord van dank aan diegenen die hielpen bij de proefpromotie, Annemarie, Froukje, Angela, Esther, Anne en Kim. En dan zijn daar natuurlijk mijn goede vrienden, die nog veel langer dit traject hebben meegemaakt en geduldig, neutraal en vol vertrouwen zijn gebleven, ook daar waar ik zelf niet meer wist of ik het proefschrift ooit af ging maken. Noor, Anne en Roos, onze tijd samen in Indonesië heeft een band voor het leven gesmeed en ik heb altijd het gevoel bij jullie terecht te kunnen, met jullie te kunnen huilen en lachen. Dank daarvoor. Ook Rosalinde was zo’n goede hechte vriendin. Zij is helaas overleden in 2010 en alleen in gedachten nog bij me, maar toch nog steeds dichtbij. Als ik aan Rosalinde denk zie ik weer die dokter (de enige in Nederland) die destijds haar brieven ondertekende met een handgeschreven ‘Rosalinde’ met niet alleen een gezichtje in de ‘O’, maar ook nog een zwaaiend handje eraan vast gekriebeld. Altijd jezelf blijven, altijd ruimte voelen om te mogen voelen, lachen en spelen. Bedankt. Ook mijn boekenclubvriendinnen zijn belangrijk voor me. Wyke, Nienke, Marloes de Jong, Noor (opnieuw) en Monique: jullie zijn mijn klankboord en waar nodig mijn geweten. Wat een slimme, geëngageerde dames bij elkaar. Jullie hebben natuurlijk altijd gelijk maar soms verzet ik er me nog even tegen! En mijn dierbare vriendin Marloes Keulemans-Kuipers heeft me tijdens wandelingen en etentjes jarenlang aangehoord en gesteund met haar nuchterheid en warmte. Wat een rijkdom, zoveel vriendinnen, en dan heb ik mijn Brakwakvrienden nog niet eens genoemd, hierbij dan. Daarbij komen dan ook nog eens twee warme Brabantse families, mijn twee vangnetten. Ik zal beginnen met de familie Grootens. Jannie en Peter, geweldig hoe jullie al die jaren er altijd voor ons en onze kinderen waren en zelfs bereid waren in ons huis, het door mij gemaakte oppas-draaiboek af te draaien, boordevol taxiritjes en huishoudelijke instructies, zodat Koen en ik naar een congres konden of konden gaan wandelen.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjY0ODMw